जिद्द !!

इकडे गावाकडे अलकाच्या भावाने स्वतःच मुलगी शोधून लग्न केलं होतं आणि तो आणि त्याची बायको दोघेही आई वडिलांच्या उरावर बसून खात होते. आई वडील अजूनही रोजानेच कमला जात होते. कुठे अलकाच्या बापाने पोराला शिकवायची स्वप्न पहिली होती पण झाले भलतेच होते.

अलकाला नोकरी करता करताच स्पर्धा परीक्षांचं खुळ लागलं होतं. कोचिंग क्लास मध्ये नोकरी करताना तिला स्पर्धा परीक्षेबाबत बरंच काही माहिती झालं होतं.

बी.ए. शेवटच्या वर्षाला असताना तिने एम.पी.एस.सी राज्यसेवा परीक्षेचा फॉर्म भरला आणि वर्षभर जिद्दी आणि चिकाटीने अभ्यास करून पुढच्या वर्षी तिने परीक्षा दिली आणि पहिल्याच प्रयत्नात अलका नुसती पास नाही झाली तर राज्यातून मुलींमध्ये प्रथम येऊन तिने राज्यसेवेतलं सर्वात उत्कृष्ट मानलं जाणारं उपजिल्हाधिकारी हे पद प्राप्त केलं होतं. आज निकालाच्या दिवशी अलकाने जे काही कष्ट केले त्याचं चीज झालं होतं.

संपूर्ण महाराष्ट्रात हि बातमी वाऱ्यासारखी पसरली होती. सर्वच वर्तमानपत्र आणि टीव्ही वर अलकाचा फोटो होता. अलकाच्या गावातही हि बातमी पसरली. गावातले लोक आणि सावकार अलकाच्या घरी आई वडिलांचे अभिनंदन करायला आले तेव्हा त्यांना कळालं कि आपली पोरं मोठी अधिकारी झाली आहे .

सावकारातून अधिकारी झाल्याचं कळल्यावर अलकाच्या बापाच्या डोळ्यातले अश्रू काही थांबेना….डोळ्यातला प्रत्येक अश्रू त्यांना अलकाला मारलेला टोमणा आठवून देत होता ..”तू शिकून काय मोठी अधिकारी व्हायचीस का गं. “

आणि आज खरंच पोरगी अधिकारी झाली होती. आई बापाच्या डोळ्यात आनंदाश्रू तर होतेच पण त्याही पेक्षा डोक्यावर एक ओझं होतं कि आपण आपल्या लेकीला समजून नाही घेऊ शकलो. आता लेकीला भेटायला गेलोच तरी कुठल्या तोंडाने जायचं. तेवढ्यात अलका तिथे आली आणि आपल्या आई बापाला घट्ट मिठी तिने मारली.

तिचा संघर्ष हा तिचाच होता. गोष्टी संघर्ष आणि कष्ट करून मिळाल्या तर त्याचा आनंद द्विगुणित होतो. त्यामुळे तिने आपल्या घरात कुणालाही दोष न देता सगळ्यांना माफ केलं होतं.

वर्षभरात ट्रैनिंग संपल्यावर अलकाला ५ खोल्यांचा सरकारी बंगला राहायला दिला आणि ती आई बापाला घेऊन तिथेच राहू लागली. अधिकारी झाल्या झाल्याचं तिने कोर्टात घटस्फोटासाठी अर्ज दिला होता आणि तोही मंजूर झाला होता. अलकाला मागचं सगळं विसरून नव्याने आपल्या आयुष्याची सुरुवात करायची होती.

आज तिला एवढ्या वर्षांनी रात्री निवांत झोप लागली होती.