वर्गमित्र (classmates)-भाग १६

Post Views: 37

®️©️राधिका कुलकर्णी.

संध्याकाळी श्रीधर घरी आला तेच एक अनाउन्समेंट करत..
” आशू परवा आपल्याला पुण्याला जायचेय बरं का! “
मी कुतुहलाने विचारले
” का रे? काय विशेष?
त्यावर श्री. ….
” अगं माझा तो ज्युनिअर नाही का वेणूगोपाल त्याचे लग्न आहे परवा. आणि आपल्याला कम्पलसरी जावेच लागणार आहे. तो आवर्जून ‘भाभीजी को भी लेके आओ’ असे म्हणालाय. सो तुलाही यावे लागेल.”
लग्न परवा सकाळी आहे तर उद्याच सगळी तयारी करून ठेव.कारण परवा लवकर निघावे लागेल.”

श्रीच्या ऑफिसचे फंक्शन्स म्हणले की मला जाम कंटाळा यायचा पण ह्यावेळी मात्र माझी कळी खुलली.. आत्ता मी देवाला मागून जरी घेतले असते तरी मला प्रसादला भेटायला जाता येणे शक्य नसताना अचानक असा काही योग जुळून यावा हे तर माझ्यासाठी एखाद्या स्वप्नागत होते.
मी लगेच विनातक्रार श्रीला ‘ठीक आहे ,जाऊया’ असे उत्तर दिले आणि आमची पाने वाढायला घेतली.
सकाळ कधी होतेय ह्याची वाट पाहत मी रात्र घालवली.आणि पहाटे उठल्याबरोबर प्रसादला मेसेज केला…..
” गूड मॉर्निंग प्रसाद!
अरे उद्या एका लग्नानिमित्त मी पुण्यात येतेय.
तू आहेस का फ्री?
शक्य असेल तर सांग. मग भेटू जरावेळ.
मी आणि श्री दोघेही येतोय पण आपण भेटू शकतो.
मेसेज वाचलास की रिप्लाय दे.
गुड डे.”

मेसेज तर दिला होता.बघू आता काय म्हणतोय.

उद्या लवकर निघावे लागणार होते. मुहूर्त लवकरचाच होता सकाळचा..
मूलांना मूद्दामच नेणार नव्हतो. उन्हात कूठे त्यांची फरफट करा. माझ्याच एका बिल्डींगमधल्या मैत्रिणीकडे सोडून जायचे असे ठरलेले. त्यांची सोय तर झाली होती. आता आमचेच कधी कसे निघणे होते बघायचे होते.
मला एरवी जाणे टाळता आले असते पण त्यानिमित्त प्रसादला भेटणे ही झाले असते. निदान काय म्हणतोय, काय बोलायचेय हे,तर कळले असते म्हणून मी चटकन जायला होकार भरला
तसा श्री पण आश्चर्यचकीत झाला.
कुठलेही आढेवेढे न घेता लगेच यायला तयार झाले म्हणून खूष होता श्री.
पण मी जेव्हा सांगितले की मला प्रसादला भेटणे होईल त्यानिमित्त तर लगेच म्हणला,
” हम्म् ! तेच विचार करतोय,आज राणीसाहेबा कोणतेही आढेवेढे न घेता नाक न मुरडता एकदम कशा तयार झाल्या यायला…!
” कुछ तो गडबड है दया, तोड दोऽऽऽ दरवाजाऽऽऽ ! “
मलाही त्याच्या बोलण्याने हसू आवरेना.

त्या लग्नांमधे ‘मान ना मान मै तेरा मेहमान’ म्हणत उगीचच मिरवायचा भारी कंटाळा येतो मला.
त्यात ते श्रीच्या कलिगचे म्हणजे सगळे ऑफिस उलथलेले तिकडे. नुसता फॉर्मल मामला ..
बाहूलीसारखे श्रीच्या मागेमागे फिरायचे त्याच्या ऑफिस कलिग्जशी तो ओळख करून देणार मग ते खोटे खोटे हसून ग्रीट करणे.
त्यांच्या त्या भडक भडक कपड्यातल्या भडक मेकअप केलेल्या बायकांशी उगीचच गप्पा मारायच्या मला ह्या सगळ्याचा भारी कंटाळा.

कितीदातरी श्रीला म्हणाले ‘तू एकटाच जात जा ना ‘
पण ऐकेल तर तो श्री कसचा. मला म्हणतो,
“अगंऽऽ ते सगळे त्यांच्या बायकांना फक्त इनट्रोडक्शन म्हणून घेवून येतात दिखाव्यासाठी. तू तर एवढी सुंदर आहेस मग मी का नाही घेवून जायचे तूला..”
“फक्त दिखाव्यासाठी , प्रेम नाही का तुझे?”
” अग माझे राणीऽऽ , प्रेम तर आहेच म्हणून तर तुला सोबत रहा म्हणतो ना सारखा माझ्या ! “

झालेऽऽऽऽ..असे काही डायलॉग्ज मारले की स्वारी लगेच रोमँटिक मुड मधे येणार.

कसल्याशा आवाजाने विचारांची तंद्री भंगली.
प्रसादचा रिप्लाय आला होता…
“Good morning dear!
Not possible tomorrow as am busy in one relative’s marriage function.
so sorry dear. But wl try.. “
मेसेज वाचून मी जराशी हिरमुसले.इतका जुळून आलेला योग…. पण.. असो.नाही नशिबात भेट..
“ok .!”
म्हणून मीही दुसऱ्या कामात गुंतून गेले.

सकाळी सहा वाजताच आम्ही घराबाहेर पडलो.
तन्वीला चावी देवून ठेवली एक (तन्वी माझी ब्लिंडिग मैत्रीण) म्हणजे ती येऊन बघेल मग दिवसभर मूलांकडे.
तिची अन् माझी मूले घेऊन ती मुव्हीला जाणार होती. त्यांचा सगळा प्लॅन रेडी होता. बरेच झाले. मुलेही खूष होणार होती.
सकाळचा थंड वारा खातच आम्ही मुंबई सोडली.
नऊ पर्यंत पुण्यात पोहोचायला हवे होते कारण सकाळी 9:51 चा मुहूर्त होता.

प्रभात रोडवर कुठेशी हॉल होता. आम्ही वेळेतच पोहोचलो. दोन-तीन लग्न समारंभाच्या पाट्या बाणनिर्देश करून कोणते कुठल्या मजल्यावर ह्याचीही माहिती दिली गेली होती.
हुश्श!! मिळाला एकदाचा हॉल. वरच्या मजल्यावर लग्न होते. खालीही लग्नच होते.

हे बरे असते बाई! एकाच ठिकाणी खाली मुंज ,वरती लग्न अन् त्याहून वरच्या मजल्यावर बारसे नाहीतर लग्नाच्या वाढदिवसाची पार्टी..
मज्जाय ना!!
जीवनाच्या हरएक पातळीचे दृष्य एकाचवेळी एकाच ठिकाणी.
हे म्हणजे तीन तासाच्या मुव्हीत प्रेम ते लग्नपासून ते थेट नातवंड आणि मग मृत्यू असा सगऴा जीवनपट जसा इन वन सीटींग उलगडावा तसेच वाटले हे मला.

हे काय विचार करत बसलीय मी. तिकडे लग्न लागतेय.
मंगलाष्टकांचा आवाज सूरू झालाय. चला जायला हवे लवकर. आम्ही निघतच होतो आणि पर्स उगाच थरथरत होती. लिफ्ट मधे फोन चेक केला तर आईचा फोन येत होता. पर्सच्या तोंडात हात घालून मोबाईल बाहेर काढेपर्यंत फोन थांबला होता.
‘आता लग्न लावून मगच फोन करावा ‘ असा विचार करून आम्ही वरच्या मजल्यावर गेलो.

हॉलमधे स्टेजवर सुंदरशी वधू अंतरपटात पूढील आयुष्याची स्वप्ने रंगवत मधला अडसर दूर होण्याची वाट पहात होती. आपल्या प्रिय जोडीदाराला माळ घालायला उत्सुक तिचे मेहेंदीने सजलेले दोन्ही हात फुलांची माळा घेऊन कधीची त्या क्षणाची वाट पाहत होते आणि आम्हीही !
मी तर त्या वधूपेक्षा जरा जास्तच आतुरतेने वाट बघत होते अंतरपाट दूर होण्याची.
अशा अनोळखी भपक्यात मला उगीचच गुदमरायला होते.
भटजींनी मुहुर्ताचे ताराबलंम् चंन्द्र बलं तदैव..सुरू केले. टाळ्या वाजवून मुलामुलीने एकमेकांना हार घातले.
आणि माझी सुटका झाली.
खाली आले आईला फोन केला.तिच्याशी बोलतेय तोच मागून कोणीतरी आवाज देतेय असे वाटले.
मग लक्षात आले खालीही लग्न गडबड होती. असेल कोणीतरी कुणाला तरी आवाज देत.
मी दुर्लक्ष केले. आईचा फोन होतोय तोच प्रसादचा फोन,
” उभी आहेस तिकडून 45 अंशात मागे फिर.”
मी आश्चर्यानेच मागे वळले.
आणि तिथे साक्षात प्रसाद ऊभा होता.
आता मात्र मी खरच मुकबधीर अवस्थेत उभी होते.
ह्या अनोळख्या गर्दीत अचानक प्रसादचे भेटणे म्हणजे करकरीत उन्हात मंद वाऱ्याची झुळूक जणू.
मी खूप खूष झाले त्याला पाहून.

तो शाहरूख खानच्या फिल्मचा डायलॉग आठवला,
‘जब शिद्दत से किसी को मिलना चाहो तो, पूरी कायनात तुम्हे उनसे मिलाने की कोशीश करती है’
वगैरे वगैरेसा.
कदाचित त्याला भेटण्याची माझी इच्छा इतकी तीव्र होती की देवानेच ती भेट घडवली मग. नकळत अशी आवडती व्यक्ती भेटणे म्हणजे तहानलेल्याला दूर दूर पर्यंत कुठेही पाण्याचा ठिपूस दृष्टिस पडत नसताना अचानक थंड वाळ्याचे पाणी मिळावे प्याऊवर..तसा हा योग होता.
आता पुढला अख्ख्या दिवस मस्त जाणार ह्यात शंकाच नव्हती.

तो माझ्या दिशेने येत होता.

आणि माझा मात्र पुतळा झाला होता ह्या अनोख्या योगायोगाने..

नमस्कार मंडळी,
कसा वाटला हा भाग?
वर्गमित्र कथा आवडतेय की नाही ?
आता फक्त काही भागात कथा संपेल असे वाटतेय. तुम्ही आत्तापर्यंतचे भाग वाचले असतील तर तुमच्या विस्तृत प्रतिक्रीया ऐकायला आवडेल.
कमेंटद्वारे जरूर कळवा.
(लेखन वितरणाचे सर्व हक्क लेखिकेच्या स्वाधीन.माझ्या नावासकट कथा नक्की शेअर करू शकता.)
धन्यवाद.